Koncert fortepianowy a-moll Roberta Schumanna często nazywany jest w Niemczech „koncertu koncertów”. Pierwsze przymiarki do tej formy koncertu robił Schumann już jako 20-latek, w 1830 roku, z myślą o sobie jako wykonawcy. Do tego pomysłu powrócił po 10 latach, pisząc Fantazję a-moll na fortepian i orkiestrę, która kilka lat później stała się pierwszą częścią Koncertu fortepianowego op. 54. Jego prawykonania dokonała ukochana żona kompozytora i słynna pianistka Klara Wieck-Schumannowa (Schumann musiał zrezygnować z kariery pianistycznej ze względu na częściowy paraliż ręki spowodowany forsownymi ćwiczeniami). Planując pracę nad Koncertem kompozytor pisał do żony: „Nie potrafię skomponować koncertu dla wirtuozów, muszę obmyślić coś innego”. Wszyscy komentatorzy jego twórczości podkreślają, że to „coś innego” mu się udało. U Janusza Cegiełły można przeczytać: „Schumann potraktował swój Koncert z antyschematyczną swobodą romantyka. Uczynił zeń przekorny odwrót od uświęconych tradycją wzorów.” Janusz Łętowski twierdzi nawet, że „gdyby przeprowadzić sondę, co się najczęściej rozumie jako wzór romantycznego koncertu fortepianowego, koncert Schumanna pewnie wygrałby bez trudu, pozostawiając w pobitym polu Liszta, Griega, Czajkowskiego.” A swoją drogą ciekawe, czy zgadzacie się Państwo z tym poglądem? Koncertowi a-moll towarzyszą w programie: słynna Eroica Beethovena i uwertura do opery Śpiewacy norymberscy Wagnera. Muzykę obu tych twórców Schumann cenił wysoko: twórczość Beethovena była dla niego genialnym dziedzictwem i niedościgłym wzorcem, dzieła Wagnera – ucieleśnieniem nowych prądów w muzyce II połowy XIX stulecia. KONCERT Z CYKLU „SŁYNNE KONCERTY FORTEPIANOWE” 21 listopada 2003 r. (piątek), godz. 19.00 sala koncertowa FŁ, ul. Piotrkowska 243 Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Łódzkiej dyrygent TADEUSZ WOJCIECHOWSKI solista BERTRAND GIRAUD – fortepian (Francja) w programie: Richard Wagner – uwertura do opery „Śpiewacy norymberscy” Robert Schumann – Koncert fortepianowy a-moll op. 54 Ludwig van Beethoven – III Symfonia Es-dur „Eroica“ op. 55