1 lipca – RIGOLETTO Giuseppe Verdiego w wyk. Royal Opera House Covent Garden w Londynie
„Rigoletto" - opera w trzech aktach. Libretto napisał Francesco Maria Piave na podstawie dramatu „Król się bawi" autorstwa Victora Hugo. Początkowo opera miała być zatytułowana „Klątwa", dopiero potem Verdi zmienił tytuł na „Rigoletto". Prapremiera odbyła się w weneckim Gran Teatro La Fenice w 1851 roku.

8 lipca – CÓRKA PUŁKU Gaetano Dionizettiego w wyk. Australian Opera w Sydney
„Córka pułku" - opera komiczna w dwóch aktach. Libretto: Jules-Henry Vernoy de Saint-Georges i Jean-Francois Bayard. Powstała na zamówienie paryskiej Opery Komicznej pod tytułem „Maria" jako 61. opera Donizettiego. Premiera, już przemianowanej na "Córkę pułku" sztuki odbyła się 11 lutego 1840 roku. Początkowo spotkała się ze sporą niechęcią publiczności, głównie za sprawą recenzji kompozytora Hectora Berlioza, który zarzucił Donizettiemu przeniesienie do partytury wcześniejszych jego utworów. Po odpowiedzi Donizettiego na stawiane mu zarzuty sztuka została nie tylko zaakceptowana, ale cieszyła się niezmiennym powodzeniem przez ponad rok. W październiku 1840 roku została wystawiona w mediolańskiej La Scali. W stosunku do francuskiej wersji zmieniona została orkiestracja, mówione dialogi zastąpiono recytatywem i usunięto niektóre fragmenty eksponujące humorystyczne sceny (np. aria Markizy z I aktu, nauka śpiewu z II aktu). Polska prapremiera odbyła się w Warszawie w 1846 roku, z tekstem przetłumaczonym przez Tadeusza Kuczyńskiego, Mirosława Łebkowskiego i Stanisława Wernera.

15 lipca – MIŁOŚĆ DO TRZECH POMARAŃCZY Siergieja Prokofiewa w wyk. Denederlandse w Amsterdamie
„Miłość do trzech pomarańczy" - opera w czterech aktach z prologiem, do której libretto napisał sam kompozytor na podstawie bajki Carlo Gozziego. Swoją premierę miała w Chicago w 1921 roku.
Mówiąc o „Miłości do trzech pomarańczy", nie sposób nie zauważyć, że jej intrygujący tytuł przyczynił się w dużej mierze do tego, że jest to opera, o której słyszał prawie każdy miłośnik muzyki poważnej. Trzeba podkreślić również to, że dziś, podobnie jak wiele innych oper powstałych w XX wieku, nie należy do najczęściej wystawianych dzieł tego gatunku. Dość dużym powodzeniem jako samodzielny utwór symfoniczny cieszy się natomiast marsz z jej drugiego aktu, bywa on również wykonywany w transkrypcji na fortepian. Innym znanym fragmentem jest także scherzo. O całości można jednak powiedzieć, że charakter komediofarsy, stosowanie różnorakich zabiegów kompozytorskich, potrzeba wyrównanego i stosunkowo dużego zespołu, któremu Prokofiew stawia wysokie wymagania i wizji scenicznej, gdzie nawet epizodyczne role mają swój wpływ na przebieg akcji, znacząco wpływają na możliwości wystawiania „Miłości..." przez teatry operowe. Niemniej - liczne walory muzyki Prokofiewa powodują to, że opera bywa wystawiana również w formie suity orkiestrowej.

22 lipca - TURANDOT Giacomo Pucciniego w wyk. Australian Opera w Sydney
„Turandot" - nieukończona opera w trzech aktach. Libretto napisali Giuseppe Adami i Renato Simoni na podstawie sztuki Carla Gozziego. Sztukę po śmierci Pucciniego dokończył Franco Alfano. Światowa prapremiera odbyła się 25 kwietnia 1926 roku w mediolańskiej La Scali. Dyrygował Arturo Toscanini, który przerwał przedstawienie po ostatnich taktach napisanych przez Pucciniego. Następnego dnia wystawiono przedstawienie w wersji dokończonej przez Franco Alfano. Prapremiera polska miała miejsce w Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie 15 grudnia 1932 roku.

5 sierpnia - ORFEUSZ Claudio Monteverdiego w wyk. Zespołu „La Grande Ecurie i La Chambre du Roy" w Theatre Municipal Raymond Devos w Tourcoing (Francja)
„Orfeusz" - pierwsza opera Claudia Monteverdiego, do której libretto, na podstawie „Przemian" Owidiusza, napisał Alessandro Striggio. Przyjmuje się, że dzień premiery „Orfeusza" na dworze Gonzagów w Mantui, lutego 1607 roku to równocześnie właściwe narodziny opery, mimo iż przed Monteverdim opery były już pisane przez Jacopo Periego.
Historia opery - choć jej początek wywodzi się z wielu źródeł upatrywanych nawet w antyku - zaczęła się pod koniec XVI wieku. Ważną rolę spełniła tutaj Camerata florencka, a pierwszą operą była "Dafne" Jacopo Periego. Także sam Peri sięgnął w swej twórczości do mitu o Orfeuszu, jeszcze przed Monteverdim, w operze "Euridice" ("Eurydyka"). Wielu krytyków uważa jednak, że to wraz z "Orfeuszem" Monteverdiego opera narodziła się naprawdę. "Orfeusz" stanowi manifest przekonań artystycznych Monteverdiego. W jego kompozycjach nowego znaczenia nabrała muzyka, powiększona została obsada, dopracowana została melodyka i harmonia.

12 sierpnia - DAFNE Richarda Straussa w wyk. Gran Teatro La Fenice w Wenecji
„Dafne" - jednoaktowa opera z librettem Josepha Gregora, skomponowana w 1937 roku i wystawiona po raz pierwszy 15 października 1938 roku w drezdeńskiej Semperoper.
Inspiracją do stworzenia operowej wersji mitu Dafne był dla Josepha Gregora obraz Théodore'a Chassériau „Apollo i Dafne". Libretto powstało w roku 1935, lecz Strauss zaczął komponować muzykę dopiero w 1937, po ukończeniu opery „Dzień pokoju" i po wprowadzeniu przez Stefana Zweiga poprawek do tekstu Gregora. Prapremiera opery, dedykowanej Karlowi Böhmowi, odbyła się pod jego dyrekcją 15 października 1938 roku w drezdeńskiej Semperoper z udziałem Margarethe Teschemacher (Dafne), Martina Kremera (Leukippos), Torstena Ralfa (Apollo), Svena Nilssona (Penejos) i Heleny Jung (Gea).
Temat Dafne jest w operze tematem historycznie najstarszym. Taki tytuł miała też pierwsza opera w historii muzyki – „Dafne" Jacopa Periego. Wśród kompozytorów, którzy po niego sięgali należy też obok Periego i Straussa wymienić choćby takie nazwiska jak Marco da Gagliano czy Heinrich Schütz.

19 sierpnia – TRAVIATA Giuseppe Verdiego w wyk. Teatro Regio w Parmie
„Traviata" - opera Giuseppe Verdiego z 1853 roku, oparta na „Damie kameliowej" Aleksandra Dumasa. Verdi zetknął się ze sztuką Dumasa podczas swojej wizyty w Paryżu w 1852 roku i od razu uznał, że świetnie nadaje się na libretto opery. Mimo to przez pewien czas wahał się, czy jej tematyka nie zrazi publiczności. Ostatecznie librecista i przyjaciel Verdiego Francesco Piave złagodził obyczajowy wydźwięk oryginału. Nadał jej całkiem nowy tytuł (wł. traviata - zabłąkana) pod którym wystawiono ją w Wenecji. Okazała się skandalem - publiczność nie przywykła jeszcze do oglądania kurtyzan na scenach operowych. Współczesny widzom czas akcji też wpłynął na ocenę spektaklu. Dramat Violetty był jawną krytyką ówczesnej pruderii, hipokryzji i podwójnej moralności wyższych sfer. Szokowało ukazanie kurtyzany jako postaci szlachetnej, zdolnej w imię miłości do największego poświęcenia. Autor nie poddał się. Dokonał drobnych zmian, które dotyczyły przede wszystkim umiejscowienia akcji we wcześniejszej epoce, realiach z czasów Ludwika XIV, zmienił tytuł na „Violetta" i 6 maja 1854 roku wystawił spektakl w weneckim Teatro San Benedetto. Tym razem opera odniosła sukces i na stałe wpisała się w kanon operowy. Dzisiejsza krytyka uważa „Traviatę" za najdoskonalsze i zupełnie nowatorskie dzieło kompozytora. Podkreślana jest kameralna atmosfera opery (w przeciwieństwie do większości utworów Verdiego), wartość literacka libretta oraz nastrojowość muzyki, która świetnie wyraża i podkreśla uczucia bohaterów.