Historia rycerza Tristana i irlandzkiej księżniczki Izoldy, bohaterów celtyckiej legendy, od wieków inspiruje artystów. Ujęte muzycznie dzieje miłości tytułowych kochanków tworzą najbardziej pesymistyczne w dorobku Wagnera dzieło sceniczne. Źródeł pesymizmu tego dzieła muzykolodzy dopatrują się w filozofii Artura Schopenhauera, który głosił, że świat jest jedynie miejscem cierpień. Poczucie beznadziejności przełamuje dopiero ostatnia scena, w której śmierć Izoldy jest pokazana nie jako ostateczna klęska, ale tryumf ducha wyzwolonego z wszelkich cielesnych więzów. Miłość kochanków od początku nosi znamiona tragizmu: rycerz Tristan kocha przyszłą żonę swego władcy, nie zdając sobie tak naprawdę sprawy, że ona również darzy go uczuciem. Dopiero napój wiecznotrwałej miłości, jaki oboje przez pomyłkę wypijają, sprawia, że ich uczucie umacnia się. Na ziemi nie mogą jednak liczyć na spełnienie, choć ich miłość wzrusza nawet króla Marka, męża Izoldy; Tristan ginie podczas pojedynku, a jego ukochana umiera z rozpaczy. „Tristan i Izolda” miał być początkowo utworem dość prostym, użytkowym, dostępnym dla wszystkich, nawet małych prowincjonalnych teatrów. W czasie pracy poeta dał się jednak ponieść wenie twórczej i w rezultacie powstało dzieło pełne rozmachu. Prapremiera miała miejsce w 1965 roku w Monachium pod dyrekcją Hansa von Bülowa 17 maj Filharmonia Łódzka im. Artura Rubinsteina ul: Narutowicza 20/22 godz. 17.30